توافق، مرحمی بر التهاب انتخابات

توافق، مرحمی بر التهاب انتخابات

توافق به دست آمده بین دو کاندید ریاست جمهوری با وساطت جان کری وزیر امور خارجه امریکا، ظاهرا به پایان بن بست انتخاباتی و بازشدن دریچه‎های امید به آینده‎ی بهتر در امور کشور و جامعه منتهی شده است. این بسیار خوب است که کاندیداهای ما به روندی مسالمت آمیز جهت پایان دادن به اختلافات و شفاف سازی نتیجه‎ی انتخابات تن داده و سرنوشت میلیون‎ها انسان این سرزمین را از بی‎ثباتی و احیانا خشونت‎ها دور و مصوون نگه داشتند. بدون شک پس از اعلام توافق رقبای انتخاباتی و تهیه برنامه‎ی مرحله‎ای برای اعلام نتایج و تعهد نامزدان به پیابندی به آن در روحیه و روان شهروندان کشور تاثیر عمیقی گذاشته و جو خوشایند و آرامش بخش‎تری را شاهد هستیم.

اما مساله‎ی تفاهم و توافق انجام شده بدون اما و اگرها نیست و قاعدتا انتقادهای فراوانی بر نحوه‎ی عملکرد و تعامل کاندیداهای انتخابات وارد است. مهمترین مساله این است که توافق انجام شده با پا در میانی و وساطت یک کشور قدرتمند نظیر امریکا، تداعی کننده‎ی آن است که ما بدون زور و تهدید نمی‎توانستیم شاهد همگرایی و شکست بن بست انتخابات باشیم. این مساله شیرینی توافق و اعتماد کامل به آن را تا حدودی تحت تاثیر قرار داده و آینده‎ی سیاسی کشور را همچنان با قدری ابهام همراه می‎سازد. آیا نامزدان نسبت به توافقات خود پایبندی نشان خواهند داد و یا بعد از اعلام مجدد نتایج واکنش‎های منفی تداوم خواهد یافت؟

موضوع دیگر به هیچ انگاشته شدن اعمال و اقدامات کسانی است که در مدت زمان سپری شده به انحاء مختلف خلاف قانون رفتار کرده‎اند و با اقدامات خود کشور را به سمت بحران سوق داده‎اند. در حقیقت نتیجه‎ی به دست آمده صرفا سیاسی است و به مسایل حقوقی و قانونی اندکی مراجعه شده است. حداقل باید شاهد آن می‎بودیم که راهکاری برای تنبیه و تادیب کسانی که فعالیت‎های فراقانونی و خلاف مصالح کشور داشته‎اند، مد نظر گرفته می‎شد. این رویکرد در واقع راه را برای تداوم و تکرار حرکت‎های این چنینی که کشور را با خطرات فراوانی مواجه خواهد کرد، باز خواهد گذاشت.

نتیجه‎ای که راهکار برون رفت از بن بست انتخابات به آن منتهی می‎شود اما تقریبا همان معادله‎ای است که در کشوری مانند افغانستان به فرهنگ نانوشته‎ی سیاست و قدرت تبدیل شده است و آن تشکیل دولت وحدت ملی است. این موضوع یعنی حتی اگر نتیجه‎ی انتخابات اعلام شود و مورد پذیرش طرفین قرار گیرد، دولت و حکومتی که تشکیل می‎شود باید با رضایت هر دو طرف باشد و این موضوع درهای چانه‎زنی را همچنان باز نگاه خواهد داشت و احتمال آن می‏رود که طرف‎های دخیل در ساختار قدرت به بهانه‎ی دولت وحدت ملی به بازی‎ها و رویارویی‎های دوامدار و خسته‏کننده گرفتار شده و احتمال بی‎ثباتی همچنان تداوم یابد.

به این ترتیب راهکار جناب کری در کابل فعلا به عنوان مرحمی توانسته‏است التهاب انتخابات را فروکش نماید، اما آینده همچنان در دستان سیاستمداران ما و ابتکار عمل آنان خواهد بود.