از سفره‎هاي رنگين تا دسترخوان‌هاي خالي افطار!

از سفره‎هاي رنگين تا دسترخوان‌هاي خالي افطار!

دسترخوان‎هاي افطار پهن مي‌شود، انواع و اقسام خوراک‌هاي رنگين در سفره به چشم مي‌آيد، مهمانان گرداگرد سفره نشسته‌اند، صداي ربنا به گوش مي‌رسد، اما خبري از لحظات آرامش‌بخش افطار نيست و نمي‌توان بوي مهماني خدا را حس کرد، چون در لابه‌لاي ضيافت مجلل و خوراک‌هاي رنگين نيت خيرخواهانه ميزبان گم شده و به نظر مي‌رسد او بيش‌تر به دنبال خودنمايي و برآورده‌کردن نيازهاي دنيوي خود است تا ميزباني روزه‌داران. زيرا اگر چنين نبود چرا به جاي اين‌همه تشريفات، سري از دسترخوان‎هاي خالي نمي‎زد که شايد براي افطار به جز نان و چاي چيز ديگري در بساط نداشته باشد.

در اين ضيافت هرکسي به فکر پر کردن شکم خويشتن است غافل از کوچه‎هايي که سفره‎هاي خالي در آن فراوان‌اند. کوچه‎هايي‎که در هرخانه را که بزني حرف اول و آخرشان نداري است، گرچه مشکلات شان يکي نيست اما در مشکلات مالي و فقر مشترک‌اند. آن ها که دسترخوان‎هاي‎شان خالي از افطار است و سحرها خالي تر از آن.آنان که با انبوه مشکلاتي که دارد به هر دري مي‎زنند تا حداقل فرزندان نااميد خود را به زندگي اميدوار کنند. اما هيچ‎کس دست شان را نمي‎گيرد. گويا گليم بخت آنان را سياه دوخته و تمام خوبي‎هاي زندگي نصيب مهمان داراني است که با گرفتن سرنخ روزي اين ملت، خوان بزرگي را فراهم نموده و هر شامگاهي با دسترخوان مملو از هرگونه غذا، به جاي بهره بردن از روزه‎داري، دارايي اش را به رخ ديگران مي‎کشد.

 اما گوش ما که سر دسترخوان پر از نعمت نشسته ايم هرگز بدهکار اين قصه نيست و شايد تصور دسترخوان‎هاي خالي براي ما بعيد از نظر باشد. اما اين‎ها قصه نيست، بلکه غصه‎ي ‎خانواده هايي است که زياد هم از ما دور نيستند شايد فاصله‎ي آن‎ها تا ما يک بي تفاوت گذشتن از واقعيت‎ها باشد. خانواده‎هايي که خواسته‎هاي بزرگي ندارند که برآورده کردن‎شان هزينه‎ي زياد بخواهد و از توان ما خارج باشد. تمام آرزوي فرزندان آنان که چندين بار تا يک قدمي مرگ رفته‌اند، شايد لباسي نو و وعده‎اي غذا باشد. آرزوي آنها شايد تهيه وعده‎ي غذاي گرم براي سحر يا افطار دختران روزه دارش است و همه اين‎ها آن قدر براي ما بي اهميت است که شايد در زمره‌ي دغدغه‎هاي‎مان نباشد اما براي کساني‎که سفره‎هاي افطار شان خالي است، آن قدر بزرگ است که اشک بر چشمان‎شان مي‎آورد و گاه آن‎ها را تا يک قدمي مرگ مي‎برد.

حقيقت اين است که يکي از فضايل و اهداف روزه داري درک گرسنگي و به ياد گرسنگان بودن است اما آنچه در اين سفره‌ها نشاني از آن نمي‌توان پيدا کرد همان ياد کردن از گرسنگان و مستمندان است که حتي نمي‎توانند پيش‎غذاي اين مهماني‎ها را هم در سفره‎هاي خود داشته باشند.

رسول گرامي اسلام در خطبه غراء شعبانيه درباره يکي از سنت‌هاي زيبا در ماه رمضان سخن گفته و بر عمل به آن حتي به اندازه يک خرما يا جرعه شربت آبي سفارش جدي مي‌کنند.

 رسول خدا(ص) در خطبه شعبانيه درباره زنده نگه داشتن افطاري دادن چنين مي‌فرمايند: «بدانيد که خداوند به عزت خود قسم ياد کرده است که نمازگزاران و سجده کننده‌گان را عذاب نکند.

اي مردم! هر کسي از شما روزه‌دار مؤمني را افطار دهد، چنان است که گويا بنده‌اي را آزاد کرده، و خداوند از لغزش‌هاي گذشته‌اش مي‌گذرد.

يکي عرض کرد! اي رسول خدا، همه ما قدرت افطاري دادن و سيرکردن شکم افراد را نداريم.

پيامبر خدا فرمود: با پاره‌ي خرما و مقداري آب، آتش را از خود دور کنيد.

اين درحالي است که همه ما همان روز اول ماه مبارك رمضان ماه بركت و تجلي عشق و رحمت با خداي خود عهد كرديم به ياد گرسنگان و تشنگان روزه بگيريم و اعضا و جوارح را در حجاب روزمره فرو بنشانيم. اما گاهي اوقات از ياد مي‎بريم كه براي چه به سراغ روزه رفته ايم و اصلا چرا روزه مي‎گيريم؟ انباشتن شكم‎ها با غذاهاي رنگارنگ در هنگام افطار و سحر عادت مان شده و تنها با حذف يكي از وعده‎هاي غذايي خودمان را روزه دار فرض مي‎كنيم، درحالي‎که سفره‎هاي خالي در گوشه و کنار و اطراف محل زندگي ما بسيار است و ما هيچ خبري از آنها نداريم و سراغي از آنها نمي‎گيريم.

الحق که رمضان سخن از لب بستن بر آب و دهان بستن بر نان نيست، اين ماه حديث دلبري و دلدادگي بر صاحب سرشت پاکي است که برنامه‎هاي دادگرانه را در قالب ايامي چون ماه صيام ريخته تا ارزش مساوات و برابري بيشتر از هرزمان ديگري درک شده و روزگاري رقم خورد که پر از يک‌رنگي، صفا، صميميت، درک حال فقرا و رونق دادن به زندگي ديگران باشد.

رمضان فصل صحبت از سحري دلپذير و افطار رنگين براي تعداد خاصي نيست، اين ماه ميزاني است تا غربالي باشد براي دل‎هاي بي‏خبر از حال ديگران و معده‎هايي که حال بينوايان را ندانسته و درد گرسنگي را حس نکرده‏‌اند. در رمضان بايد آواز آيينه را فهميد و تصوير آن را بي‏‌زنگار ديد، تصويري ‎که در آن چهره‎ي روزه‏داران نادار شفاف‌تر از صاحبان خوان رنگين به نظر مي‎رسد و بايد در صدد تحقق مساوات بود؛ اصلي‌ که ارزش آن در دين مبين اسلام بيشتر از هر چيز ديگري است.