سرنخ ناپیدا صلح

سرمقاله

درحالی‎که سال جاری خورشیدی با تهدیدهای فزاینده و خشونت‎های بیش‎تر در سطوح مختلف کشور همراه شده و مخالفان مسلح بر طبل جنگ می‎کوبند، دولت و نهادهای مسوول حکومتی تا هنوز هم به روند مذاکره امیدوار اند و در تلاش یافتن سرنخ ناپیدای صلح می‎باشند.
اعزام هیأتی از جانب شورای عالی صلح برای شرکت در کنفرانسی در پایتخت قطر، تلاشی است برای اینکه شاید از این رهگذر به سرنخ صلح رسید و نمایندگان رسمی و اصلی برخی از گروه‎های مخالف مسلح را به میز مذاکره حاضر کرد.  این درحالی است که در طول سیزده سال اخیر تلاش‎های مشابهی صورت گرفته و نشست‎های زیادی نیز برگزار شده است، ولی کم‎ترین نتیجه از این نوع نشست‎ها به دست آمده است.
دولت وحدت ملی نیز برای جستجوی صلح که اولویت اول حکومت‎داری آن اعلام گردیده است، تاکنون به کشورهای زیاد منطقه‎ای سفر نموده و برای کسب صلح دست به دامن مقامات آن کشورها شده است. به طور مثال محمد اشرف‎غنی، رییس‎جمهور، بعد از مراسم تحلیف در دومین سفر خارجی‌اش به چین سفر کرد و از کمک احتمالی آن کشور به روند صلح افغانستان استقبال کرد. پس از آن نیز هیأت بلندپایه‎ای از مقامات مهم حکومت وحدت ملی به سرپرستی رییس جمهورغنی وارد اسلام آباد گردید و در جریان هفته‎ها و ماه‎های اخیر، کابل و اسلام آباد بارها شاهد گفت‎وگوهای مقامات سیاسی – نظامی دو کشور پیرامون این موضوع بودند. اما تاکنون هیچ نشانه‎ای روشنی از نتایج این مذاکرات مشاهده نمی‎شود.
در این میان، یگانه اعتراضی که روی روند مذاکرات صلح وارد می‎شود این است که مذاکرات صلح میان دولت کابل و مخالفان مسلح در طول سال‎های گذشته به شکل پراکنده، نامنظم و از روزنه‎های مختلف و متعدد انجام شده است؛ زیرا در گذشته نهادها و عناصر مختلف دولتی به اشکال گوناگون وارد مذاکره می‎شدند،‌ بدون اینکه هماهنگی لازم را داشته باشند. به همین دلیل، دیده می‎شد در برخی موارد، سیاست رسمی اعلان شده دولت،‌ با روش مذاکرات شورای عالی صلح یا وزارت‎های کلیدی چون وزارت خارجه و برخی نهادهای دیگر سازگاری و هم‎خوانی نداشت. با این وجود و در حالی که مردم با توجه به سوابق سیاه مذاکرات صلح، نسبت به نشست‎های موجود به دید مثبت ندیده و توقع مفیدی از آن ندارند، شورای عالی صلح اما مثل همیشه به روند جدید آغاز شده خوش‎بین است.
به هر ترتیب، آنچه واضح است این مسأله می‎باشد که بدون هماهنگی جدی و جامع میان نهادهای ذی‎دخل دولتی از جانب حکومت کابل و انسجام پروسه‎ی صلح از یک رهگذر معین، دستیابی به نتیجه دشوار است و هرگاه پراکندگی‎های گذشته تکرار گردد، مسیر صلح افغانستان راه ترکستان را خواهد پیمود. در نتیجه بازی‎های موجود در قالب جنگ جاری کماکان از مردم قربانی خواهد گرفت.