لبخند عدالت بر میلاد عشق

کعبه، در هلهله فرشتگان، برای میلاد عشق لحظه شماری می‎کرد؛ میلاد علی مظهر تمام عشق و صفا و تفسیر بلند عدالت و شجاعت.
مولا! ولادت تو، آفتابی‎ترین روز تاریخ بود که روشنایی روز را خجل کرد.
حجرالاسود، بر دست‎های تو بوسه زد و مسجد الحرام، تو را در آغوش گرفت.
صفا و مروه به نظاره ات نشستند، تا اینکه همانند آفتاب، از درون کعبه سر زدی.  آن گاه، لبخند بر لبان عدالت نقش بست.
ای نبأ عظیم و ای صراط مستقیم و ای لبریز از شجاعت و سخاوت! ذوالفقارت، برترین و گویاترین حدیث مردانگی است.
ای کامل کننده دین احمد و ای سنگ صبور محمّد صلی الله علیه و آله وسلم!
تکرار نام تو، بیابان‎های خشک ظلم و تبعیض را به سبزترین باغ‎های عدالت، پیوند می‎زند.
کائنات، با تکرار نام تو به تکاپو می‎افتند و قیام می‎کنند.
ای فراتر از عشق زمین! همه شاعران، دیوان خود را با نام تو آغاز می‎کنند.
امیر مهربانی! تو آمدی و ناخدای کشتی نجات بشریت در عصر دل‎مردگی و جهالت شدی.
یک آسمان بلاغت و یک کهکشان فصاحت! تو فاتح عاشقان و التیام زخم‎های ضعیفان و مرحم دل‎های غریبانی تو آبروی انسانیتی!
ای سراسر بخشش و عدالت!
دست‌مان گیر که محتاج سرکوی توایم!