میلاد نور موعود «به استقبال نیمه شعبان/سالروز ولادت ولیعصر(عج)»

در روزگار قحطی محبّت و خشک سالی مهر و صمیمیّت در آن فضای تاریک و در اوج حاکمیّت قدرت پرستانِ حقیقت ستیز، الطاف زلال رحمان و رحیم از کوثر ولایت جاری و بار دیگر حکایت پرشور فرعون و موسای کلیم تکرار شد. در مقابل دیدگان خسته‌ی تاریخ، چهاردهمین ماه درخشان عصمت و پاکی طلوع کرد و نور امید را در دل‎های غمگین و تشنه‎ی محبت روشن ساخت و جان عاشقان زیبایی را به زمزمه‎ و غزل سرایی و شادی و پای کوبی فرا خواند. آری آن شب آسمانِ سامرّا از ظهور معجزه‎ی دیگر خدا به خود می‎بالید و آخرین غنچه‎ی زیبای بوستان فاطمی در دامن نرگس شکوفا شد و امید به برپایی عدل در جان شیفتگان عدالت، حیاتِ دوباره یافت.
در آن لحظه‌ی زیبا از شب نیمه شعبان، عمر ظلمت تردید و حیرت به پایان رسید و رحمت بی پایان سبحانی از سرچشمه‎ی فیّاض ابدی به سوی برهوت عالم خاک سرازیر شد و جان‎های تشنه را با جام‎های وعده وصال تازگی بخشید. طلوع فجر نیمه شعبان در سال 255 ق مقارن بود با تجلّی بزرگ جلال و جمال الهی. در آن لحظه زمین شاهد حضور عرشیان در آسمان بود که با زمزمه‎ی آیه «فَتبارَک اللّه اَحسن الخالقین» به تماشای زیباترین گوهر آفرینش مشغول بودند و به زمین به پاس پذیرایی از چنین مهمان عزیزی تبریک می گفتند.
گرچه پس از میلاد امام زمان علیه السلام در نتیجه بعضی مصالح و نیز خطرهایی که وجود داشت، مردم از مشاهده وجود گران مایه آخرین حجّت معصوم الهی محروم بودند، اما با اطلاع یافتن از تولّد منجی عالم، گل امید در دل های شیفته تمام مستضعفان عالم و پیروان حقیقت و راستی شکوفا شد و آنان با قوّت قلب بیش تر به انتظار ظهور دادگستر جهانی به پاسبانی حریم دل نشستند و به آماده سازی زمینه های ظهور مشغول شدند.
پیروان ادیان در این عقیده مشترکند که در یک دوره بحرانی و تاریک از ظلم و تعدی انسان‎های مستکبر و بیدادگر، نجات دهنده‌ی بزرگ جهانی ظهور خواهد کرد و اوضاع نابسامان جهانی را اصلاح خواهد کرد. امید به تحقّق این واقعه بزرگ نیروهای افراد را از رکود باز می دارد و آنان را از یأس رهایی می‎بخشد.
وقتی انتظار حرکت آفرین شد انسان منتظر نمی‎تواند به بهانه‎ی انتظار به گوشه خلوت پناهنده شود. انسان منتظر چون شیفته‎ی قیام رهبر معصوم خویش است، همواره در حال آمادگی به سر می‎برد و به میزان دل بستگی که به امام خود دارد در راه کسب تقوا و پاکی و فضیلت‎های والای اخلاقی و الهی می‎کوشد تا در لحظه‎ی صدور فرمان ظهور از ناحیه‎ی خداوند متعال، از آمادگی لازم برای یاری مولایش برخوردار باشد. او می‎داند کسی‎که غرق در شهوات است و همواره راه باطل می‎پوید، نمی‎تواند خود را منتظر ظهور حقّ بداند. منتظر واقعی هرگز از رفتار اصلاحی و گسترش پاکی و جلوگیری از شیوع گناه و فساد و بی عدالتی غفلت نمی‎کند.
جامعه منتظر هرگز تن به ستم نمی‎دهد و حضور بی عدالتی و فساد و نابسامانی را برنمی تابد. جامعه منتظر در اوج قدرت و طغیان مستکبران، بدون ترسیدن از قدرت پوشالی آنها، در مقابل بیدادگری ها می‎ایستد و درس شهامت و شهادت را به انسان‎ها می‎آموزد و سرانجام جامعه منتظر جامعه‎ای است که عزت را در سخت‎ترین اوضاع و با بذل عزیزترین و گران‎قدرترین سرمایه‎های خود حفظ می‎کند و در راه تعالی اخلاق و معنویت و آزادی از قید و بند عبودیت هواهای نفسانی از هیچ کوششی دریغ نمی ورزد و تلاش می‎کند تا زمینه‎ی نجات تمام انسان های دربند قدرت‎های ستم پیشه فراهم گردد، تا همه بندگان خدا از تاریکی عبادت بت های گم راه کننده به روشنایی سعادت دست یابند.