دوران انتقال قدرت و آسیب‎های جبران ناپذیر

دوران انتقال قدرت و آسیب‎های جبران ناپذیر

پروسه‎ی انتقال قدرت سیاسی در کشور که با برنامه‎ی انتخاباتی طولانی‎تر از حد تصور همراه شد، آسیب‎های فراوان مادی و معنوی را نیز برجا گذاشت.

از ناامنی‎های فزاینده گرفته تا گسترش بی اعتمادی و تعمیق آن در باور مردمی و افکارعمومی نسبت به دموکراسی و کارکرد نهادها و نخبگان سیاسی و... خسارت‎های هنگفت و جبران ناپذیری برای کشور در پی داشت. فرار سرمایه‎ها، توقف یا کاهش کمک‎های جامعه جهانی، شکنندگی ثبات که ممکن است با اندک تنش سیاسی حاصل شود، ترس از ناسازگاری‎های احتمالی نامزدان شریک قدرت، چگونگی شکل‎گیری دولت وحدت ملی و عدم اطمینان لازم بر کارآیی و مقبولیت آن، کاهش مشروعیت نظام سیاسی آینده و... همگی از پیامدهای دوران انتقال قدرت سیاسی بودند.

اکنون اما انتظار جلوگیری بخشی از این آسیب‎ها به صورت کوتاه مدت قابل جبران است. به طور مثال، سازگاری و هماهنگی این نامزدان تا زمان رسیدن به نتیجه‎ی نهایی، می‎تواند امیدواری‎ها را به آینده افزایش داده و برنامه‎ریزی‎های قبل از تشکیل قدرت، می‎تواند ضامن اجرای خوب و حکومت‎داری بهتر توسط آنان باشد. این امر قدری از بار سنگینی روانی تحمیل شده بر جامعه را کاهش داده و بر انگیزه و روحیه‎ی کاری نیروهای نظامی و ملکی کشور تأثیر مثبت خواهد گذاشت.

اما بازگشت اعتماد به نهادهای دولتی و سازمان‎های اجرایی کشور، مستلزم زمان بیش‎تر و اثبات صداقت حکومت آینده در قبال شهروندان کشور به صورت عملی می‎باشد. بدون شک، هرگاه حکومت آینده بتواند با برداشتن گام‎های جدی و برنامه محور، به نیازمندی‎های مردم پاسخ گفته و خواسته‎های شهروندی را به صورت یک‎سان در سراسر کشور برآورده سازد، می‎توان ادعا کرد که پیروزی در انتخابات سال جاری از آن مردم افغانستان است؛ چیزی‎که این روزها تکیه کلام نامزدان ریاست جمهوری شده است، ولی اگر قضیه برعکس باشد، روشن خواهد شد که "ملت" مفهوم پوچ و ابزاری بوده است که در بازی سیاست و قدرت مورد سوء استفاده قرار گرفته است.

از سوی دیگر، هرگاه کارنامه‎ی دولت آینده به شکل درخشان آن و بر حسب ادعاهای صورت گرفته رقم بخورد، جبران بی اعتمادی نسبت به نهادها و نخبگان سیاسی نیز امکان‎پذیر بوده و مشروعیت از دست رفته نیز با اثبات مقبولیت، جبران خواهد شد. زیرا گزینه‎های مهم دولت‎داری و حکومت که همانا مشروعیت و مقبولیت است، به عنوان بازوهای تقویتی همدیگر به حساب آمده و در صورت قوت یافتن و بهتر شدن یکی از این دو مورد، اعتبار دیگری نیز افزایش خواهد یافت.

بنابراین، ضروری است تا بسترسازی حکومت آینده و ساختار نظام سیاسی بر مبنای خدمت صادقانه به مردم شکل گرفته و عزم جدی نامزدان ریاست جمهوری که قرار است یکی به عنوان پیروز انتخابات در پست ریاست جمهوری و دیگری به عنوان بازوی همکار ایفای وظیفه نماید، روی این مسأله جزم گردد که باید فاصله‎های به وجود آمده میان مردم، دولت و نخبگان سیاسی جامعه پر شود، در غیر آن صورت آسیب‎های به وجود آمده هرگز جبران نخواهد شد.