محمد(ص) آمد، زمین بیدار شد و صبح دمید

 شب بود. سال ‏های سال از شب می ‏گذشت. مردمانی همه محکوم به ناموزونی روزگار خویش، با دست‎های سیاه ‎شان زندگی را زنده به گور می ‏کردند. صدایی حتی اگر از آسمان می ‏آمد، در طنین نعره‎های مست و واژه ‏های جاهل گم بود. سرزمین بود و قحط ‎سالی آدمی... و خدا ناگفته مانده بود در سنگ سنگ آن دل‏ های پشت به آفتاب.

کسی اما آن سوی بیداد شب، همه لحظه ‏ها را می ‏شنید. در دل خلوت‏‎های تا آسمان خویش، بر فراز کوه ساری‎که به سمت خدا رهسپار بود، هر شبانگاه به پرواز ابدی می‏رفت و بازمی ‏گشت. هر شبانگاه، نیایش نامرئی او، امان خداوندی را بر فراز شهر می ‏پراکند... هر شبانگاه، لب ‏های مردی بود و خدای همیشه نزدیکی که صدایش می‏کرد و جدا از آن همه مردمان بی‏ فردا، دست دعا بود و معراج بی‏ پروا.

تنها صدا بود... و واژگان قدسی بی‏ مانندی که بر شانه‎های رسالت «او» وحی می‏شدند.

صدا پیچید. نزدیک و بی‏ وقفه: بخوان محمد! بخوان به نام پروردگاری‎که آفرید؛ بی‏ هیچ شبهه‎ای، بی‏ هیچ خستگی و رنجی و محمد این، دردانه آسمان ناگزیر از زمین، خورشید ناگهانی که خدا استوارش کرد بر روی این خاک زمین‏گیر، از نو آغاز شد.

آغاز مبارکی است؛ وقتی که مالک هفت آسمان، شانه‎های صبورت را از خستگی می ‏تکاند و با دست ‏های آرام خویش، پیراهن بلند دلالت را بر قامت بی‏ شباهت تو می‏سراید.

محمد از قله‎ی کوه سرازیر شد؛ کوهی‎که در سینه‎ی متروک خویش، طنین شب‏ گریه‎های خلوت محمد را تا ابد به یادگار حک کرد.

او آمد؛ با ردایی همه از واژه و سرمایه بی‏بدیل زندگانی، با قامتی از صدای ماندگار خداوندگار، با چشم ‏هایی‎که روشنگر کوره ‏راه‏‎های هستی تا امروز، با سینه‎ای که گنج‏ خانه همه پاسخ‎های ناگفته و همه رازهای ناخوانده است.

آری! محمد آمد، زمین سر از خواب خویش بلند کرد و صبح دمید.

به برکت سفره‎ی دست ‏های سبز آن معجزه، خدا مهربان‎تر شد با مردمان قدرناشناس، با قلب ‏های فتنه‏ گر نا آرام و در کلام خویش، چنین سرود: «ای محمد! پروردگار تو این مردم را عذاب نخواهد کرد مادامی‎که تو در میان آنها زندگی کنی.»

پیامبر، دریای عصمت پیشه ‏ای است که اگر به حکم ناگزیر پروردگار نبود، کبوتر جان خسته ‏اش از شوق پس ‏کوچه ‏های ملکوت، از شوق آغوش خداوند، هر آینه پر می ‏گشود و در این دنیای نافرجام نمی ‏گنجید.

پیامبر، آموزگار همه روزگاران، همه نفس ‏هایی که می ‏آیند و می ‏روند، همه چشم‏ هایی که سر به مهر و آشکار در پی حقیقت هستند و نیستند، جاده ‏های معرفت را به سمت ما فرامی‏ خواند.

در راه آسمان، سنگلاخی نمانده که همه را او خود با دست ‏های مهر خویش هموار کرده است.

اگر پا در مسیر ملکوت بگذاری، هراسی نیست که در تمام لحظه‎ها، پیامبر شانه ‏های نحیفت را همراه خواهد بود.

صدایش کن! دست‏ های او همیشه نزدیک‎اند. کوره ‏راهی در پیش نیست. راه‎‏ها معلومند. پیامبر خورشید شبانه ‏روز هستی است. بر دامانِ معصوم او چنگ بزن و رهسپار شو.

سودابه مهیجی