بازی با سرنوشت ملت ممنوع!

بازی با سرنوشت ملت ممنوع!

علی"سینا"

رخدادهای اخیر در کشور نشان از وقوع بحرانی دارد که اگر نتواند سرنوشت کلی و عمومی ملت را با خطر مواجه ساخته و کشور را به سوی خرابی کامل و بحران جدی سوق دهد، حداقل مانع هرگونه ثبات، توسعه و پیشرفت خواهد شد. زیرا در صورت عدم کسب رضایت تیم معترض به نتیجه‌ی ابتدایی انتخابات، تشکیل حکومت از جانب تیمی که برنده اعلام شده است نیز نخواهد توانست به اهداف خویش در راستای توسعه، ثبات، پیشرفت و ترقی کشور دست یابد. مسلم است که پایداری و استواری چنین حکومتی نیز قابل اطمینان نبوده و نخواهد بود.

دست‎کم گرفتن هشدارهای صادر شده از سوی تیم معترض و وجود پتانسیل‎های نهفته در درون جامعه برای ایجاد جرقه‎های بحران‎زا و بحران‎ساز، به نحوی کمک کردن به خلق بحران و نوعی خودخواهی تلقی خواهد شد. شکی نیست که هرکس یا نهادی‎که باعث این وضعیت شده یا تصمیم‎های بحران‎ساز آینده را باعث شود، در پیشگاه ملت، تاریخ و خدای خویش مسوول و مقصر خواهد بود. زیرا کشانیدن افغانستان به دهه‎های پیشین و فراهم ساختن زمینه‎ی تنش‎هایی که دامنه و زمینه‎ی اتنیکی، قومی و مذهبی داشته باشد و منجر به شکاف بیش‎تر در میان مردم افغانستان شود، به معنای پشت پا زدن به تمامی خواسته‎های مردم و زیر پا کردن ظرفیت‎های اندکی است که طی سیزده سال گذشته ایجاد شده است. این امر به معنای مخالفت با تمامی خواسته‎های ملی و بین‎المللی( هزینه کنندگان واقعی) بوده و نوعی بازی با سرنوشت ملت افغانستان است.

در یک نگاه واقع‎بینانه باید قبول کرد که وجود تقلب در انتخابات ریاست جمهوری، بخصوص دور دوم آن یک امر غیرقابل انکار است و شفافیت‎سازی این پروسه به معنای مشروعیت بخشیدن به ساختاری است که قرار است در آینده به عنوان حکومت دموکراتیک و مردم‎سالار بر افغانستان حکومت نماید. لذا ایجاد مانع فراروی روند شفافیت‎سازی و مخالفت با هرگونه راهکاری که بتواند جلو این روند را بگیرد، حمایت از دولت لرزان، مورد تردید و نامشروع و نامقبول خواهد بود. شکی نیست که افغانستان در پرتو چنین نظامی به جایی نخواهد رسید و کماکان بستر ناآرامی و بی ثباتی باقی خواهد ماند.

بنابراین، بهتر این بود که نتیجه‎ی انتخابات پس از کسب رضایت تمامی عناصر ذی‎دخل در انتخابات و در یک شرایط نورمال و طبیعی اعلان می‎شد تا پیامد آن اعتراض‎های هشدار دهنده نبوده و اوضاع سیاسی را به یک بمب ساعتی مبدل نمی‌ساخت. اکنون اما که این نتیجه اعلان شده و مورد قبول تیم اصلاحات و همگرایی نیست، لازم است تا سران دو تیم با توجه به مصالح ملی و در نظرداشت اوضاع داخلی، شرایط منطقه‎ای و فضای موجود جهانی به یک راه حل جامعی دست یابند که نتیجه‎ی آن تشکیل دولت ملی، فراگیر و قابل قبول برای قاطبه‎ی ملت افغانستان باشد.

بدیهی است که هرگونه پیامد تنش‏‎زایی که منجر به بی ثباتی بیش‎تر اوضاع شود، بار دیگر فرصت را برای استفاده‎جویان داخلی، منطقه‌ای و بین‎المللی فراهم ساخته و افغانستان را بستری برای پیش‎برد سیاست‎های منازعه‎جویانه و استراتژیک گروه‎های خشونت‎گرا و عناصر بیرونی آشوب‎طلب با ابزارهای داخلی خواهد ساخت. زیرا احساسات آتشین برخی از هواران تیم معترض به نتیجه‎ی انتخابات و تشویش‎های ناشی از ادعای تقلب و اعمال ظلم تاریخی در روند انتخابات نشان از این دارد که هرگاه این عقده‎ها منفجر گردد، پیامد آن می‎تواند خطرساز باشد.

از سویی هم شرایط داخلی و خطر بالقوه‎ی اختلاف‏ها قومی، زبانی، مذهبی و... برای بازی‎گران منطقه‎ای و جهانی نیز فرصت خواهد داد تا بار دیگر از این اقلیم برای رقابت‎های سیاسی شان استفاده نموده و در نبود یک دولت مشروع و مقتدر این زمینه به خوبی مهیا خواهد شد. در آن صورت اگر نگوییم افغانستان به عراق دیگری مبدل می‎گردد، حداقل این است که زندگی آرام نصیب مردم نشده و اوضاع بسی بد‎تر از حال خواهد شد. چراکه‎ تشدید خشونت‎ها طی روزهای گذشته و ماه‎های برگزاری انتخابات به خوبی بیانگر این واقعیت است که هرگونه تنش سیاسی در کشور، فرصت را برای شورش‎های پرسابقه و دامنه‎دار مخالفان مسلح مهیاتر خواهد ساخت.

از سوی دیگر، تنش‎های موجود و پافشاری گروه‎های سیاسی روی خواسته‎های شان و ابزاری ساختن نهادهای قانونی به معنای این است که ما اجازه نداده ایم تا در کشور چندقومی  و دارای تنوع مذهبی و زبانی، وحدت ملی به وجود آمده و ملت‎سازی در روند طبیعی خویش به پیش برود.

تردیدی نیست که نتیجه‎یبلافصل و تا حدی اجتناب‌ناپذیر آن بروز نوعی عصبیت خواهد بود؛ عصبیتی که در قالب انحصارطلبی به نمایش گذاشته و در تداوم خود مانع بزرگی در داخل برای حفظ ثبات سیاسی و اجتماعی افغانستان به‌وجود خواهد آورد.

لذا نباید اجازه داد تا بار دیگر کشور قربانی چنین تنش‎هایی شده و ضرروی است تا در صورت رسیدن به بن‎بست حقوقی از مجرای نهادهایی که اکنون اعتبار آنان زیر سوال رفته است، فرصت رسیدن به تعامل از رهگذر سیاسی را در پیش گرفت. از سیاست‎مداران و صاحبان تصمیم سیاسی نیز که اکنون سرنوشت کشور به عزم و اراده‎ی آنان بستگی دارد چنین انتظار می‎رود که به خویشتن حق بازی با سرنوشت ملت را نداده و مصالح علیای ملی را به پای امیال سیاسی شان قربانی نسازند.