دو رهبر خفته در بین دو بستر...

نویسنده: علی سینا

سفر روسای حکومت وحدت ملی به واشنگتن پس از مدت‎ها کندی و کرختی در کار حکومت‎داری و امور اجرایی کشور و در حالتی انجام می‎شود که ناهنجاری‎های امنیتی و سیاسی در عرصه‎ی داخلی به اوج خود رسیده است.
لاف و بلوف‎های سیاسی در سخنان رییس جمهور و تقدیر و تمجید از کارکرد ایالات متحده امریکا در افغانستان از یک‎سو، اعطای لوح تقدیر به عنوان رهبری برتر دنیا از جانب دیگر و کف زدن‎های مکرر و لبخندهای پی درپی رهبران حکومت وحدت ملی در واشنگتن از جانب سوم، تصویر کاملی از همان شعر کاظم کاظمی؛ شاعر مشهور کشور را در ذهن آدمی متبادر می‎سازد که:
«دو رهبر خفته در بین دو بستر/ دو عسکر خسته در بین دو سنگر/ دو رهبر پشت میز صلح خندان/ دو بیرق برسر گور دوعسکر»
زیرا این ژست‎های سیاسی درست در زمانی به رخ مردم کشیده می‎شود که بخش‎هایی از کشور همه روزه شاهد آتش فاجعه بوده و رویدادهای ناگواری را تجربه می‎کنند. رخ دادن حادثه‎ی شنیع و پیامدهای فجیع آن در پایتخت، کشتن مسافران بی‎گناه در شاهراه نزدیک به پایتخت، گروگان‎گیری شهروندان بی‎گناه در نقاط مختلف کشور و... همگی بیانگر حالت بحرانی است و نیازمند اقدامات عاجل، جدی و سریع از سوی روسای حکومتی می‎باشد. اما برخی از لاف و بلوف‎های رهبران در سفر به واشنگتن به گونه‎ای بود که گویا این سرزمین گل و گلزار شده و هیچ خبر ناخوشایندی در آن وجود ندارد!
در این میان، وعده‎ی همکاری ایالات متحده امریکا و حمایت آن کشور از نیروهای امنیتی، مساعدت هشتصد میلیون دالری برای تحقق اصلاحات در کشور، پشتیبانی نظامی و امنیتی تا سال 2017 و سایر مساعدت‎های وعده داده شده از سوی این کشور، امیدواری‎هایی را خلق کرد. اما این تعهدها همگی در پیوند به مسأله اصلاحات توسط حکومت وحدت ملی و عملکرد مثبت نهادهای اجرایی حکومت بستگی دارد. ابراز نظر جوبایدن، معاون رییس جمهور اوباما مبنی بر اینکه تمام این کمک‎ها با روند اصلاحات در افغانستان وابسته بوده و سازگاری دارد، اندکی مسیر را برای حکومت‎داری در افغانستان با مشکلات و موانعی همراه ساخته و از سویی هم فشارهایی را بر رهبران حکومتی وضع می‎کند.
این درحالی است که بیش از شش ماه از عمر سازوکاری زیر نام حکومت وحدت ملی که راه میان‎بری برای عبور از یک پروسه‎ی دموکراتیک بود می‎گذرد، ولی سردرگمی و ابهام مطلق بر اوضاع سیاسی حاکم است و کار زیادی در راستای امور ملی به پیش برده نشده است.
به این دلیل، گوش همگان به نداهایی فراخوانده شده است که این روزها در ملاقات‎های رسمی و دیدارهای غیر رسمی رهبران دولت کابل با سران واشنگتن سر داده می‎شود. نویدهایی که در این دیدارها داده می‎شود نیز بسی پر اهمیت و سرنوشت‎ساز است، زیرا آینده‎ی نیروهای امنیتی و ثبات سیاسی و نظامی افغانستان به این وعده‎ها بستگی دارد. اطمینان دولت‎مردان ایالات متحده امریکا از حمایت قاطع نیروهای امنیتی یکی از پیام‎های مهم و حیاتی بود که در طی سفر رهبران حکومت وحدت ملی داده شد.
جان کری وزیر امور خارجه امریکا گفته است که دولت امریکا متعهد شده است تا برای توسعه یک اردو و نیروی امنیتی ۳۵۲ هزار نفری در افغانستان، بودجه لازم را فراهم کند. اشتون کارتر وزیر دفاع امریکا هم گفت که دولت امریکا از کنگره خواهد خواست بودجه لازم برای رساندن سطح نیروهای امنیتی افغانستان به ۳۵۲ هزار سرباز تا ۲۰۱۷ را تامین کند. آقای کری در جریان دیدار رییس جمهور و رییس اجرایی از امریکا و در کمپ دیوید از برنامه تازه دو کشور برای توسعه روابط ‌شان بعد از جنگ طولانی مدت در افغانستان خبر داد.
وزیر امور خارجه امریکا گفتگو با رهبران افغانستان را بسیار سازنده توصیف کرد و گفت دیدار آنها از امریکا «نشانه نزدیک‌تر شدن رابطه دو کشور بعد از ۱۴ سال فداکاری مشترک است.»
رئیس جمهور غنی نیز در این کنفرانس خبری گفت اینکه چه تعداد از سربازان امریکایی در افغانستان بمانند در حوزه تصمیم‌گیری رییس جمهور امریکا است.
آقای غنی گفت «دفاع از وطن بیش از همه وظیفه میهنی ما است. تراژدی ما را به یکدیگر نزدیک کرده اما ما نمی‌خواهیم باری بر دوش امریکا باشیم.»
یکی از اهداف سفر رهبران حکومت وحدت ملی افغانستان به امریکا درخواست از باراک اوباما برای آهسته کردن روند بازگشت سربازان امریکایی به افغانستان است. مقام‌های امریکایی گفته‌اند به درخواست آقای غنی و با توجه به نیازهای امنیتی منطقه قصد دارند در برنامه خروج نیروهای نظامی امریکا از این کشور تجدید نظر کنند.
به هرحال، هرگاه دو رهبر پس از بازگشت از سفر واشنگتن نتوانند در عرصه‎ی امور اجرایی و امنیتی، تغییرات مثبتی رونما سازند، بدیهی است که طشت رسوایی حکومت بار دیگر به زمین افتاده و اعتماد نیم بند مردم به این ساختار نیز فروخواهد ریخت.