افتخارات برباد رفته‎ی انتخابات

افتخارات برباد رفته‎ی انتخابات

یکی از شاخص‎های قابل افتخار انتخابات سال جاری، علاوه بر مشارکت مشتاقانه‎ی مردم و ارائه‎ی برنامه‎های مدون نامزدان در رسانه‎ها و...، مدیریت داخلی این پروسه بود که از مدت‎ها پیش برنامه ریزی شده و مورد اجرا قرار گرفت. زیرا با برکناری اعضای خارجی کمیسیون شکایات انتخاباتی، عدم پذیرش هرگونه دخالت‎ با بهانه‎ی حمایت فنی و مشورتی و... از جانب رییس جمهور و سایر عناصر دست‎اندکار یکی از ویژگی‎های بارز این انتخابات بود.

سنگ مدیریت داخلی انتخابات را نیز بیش‌تر از دیگران، رییس جمهورکرزی برسینه می‌زد و طرفدار به پایان رساندن پروسه‎ی انتخابات و انتقال مسالمت‌آمیز و دموکراتیک قدرت بود. وقتی پای تقلب به عرصه‎ی انتخابات باز شد و گستردگی آن به میزان زیر سوال بردن پروسه بود، تمام رویاهای انتخاباتی برهم ریخت و پدیده‎ای که تیتر اول روزنامه‎های داخلی و خارجی را تشکیل داده و چشم‎انداز روشنی را ترسیم می‎کرد، به بدترین خبر تبدیل شد.

هشدارها و تهدیدهای موجود موجی از نگرانی را پدید آورد و کسب و کار و زندگی مردم را تحت شعاع خویش قرار داد. این موج منفی به شکلی بود که دیگر همه چیز را از بنیان برکند و دامن افتخارات انتخاباتی را نیز گرفت. باز شدن پای سازمان ملل متحد، سفیران کشورهای خارجی، وزیران خارجه و ماموران دیپلوماتیک کشورهای خارجی و بالاخره دخالت صریح و آشکارای سناتوران امریکایی، برگ زرین و افتخارآمیز انتخاباتی را پاره کرد و نگذاشت تا این پروسه با مدیریت داخلی به پایان برسد.

جالب اینکه ورود این سناتوران به کابل و مذاکرات فشرده با هردو نامزد، بیش‎تر از هرچیز دیگری موثر افتاده و خوش‌بینی‌های گسترده و دوجانبه را به دنبال داشت. گو اینکه مسکن اصلی درد تقلب، جعل، تخلف و تزویر به دست سناتوران امریکایی بوده و با حضور و مذاکره‎ی آنان همه چیز رو به بهبودی خواهد رفت.

هرچند نمی‎توان از نیک بودن هرگامی که بتواند این غایله را به پایان برساند چشم‎پوشی کرد، ولی تأثیر این وساطت‌ها روی ساختار نظام سیاسی آینده و کاکرد آن نامطلوب خواهد بود. زیرا همان‎گونه که پادرمیانی و دخالت امریکا در انتخابات ریاست جمهوری پیشین فاش شد و روشن ساخت که مشارکت و رای دهی مردم در این پروسه تأثیری در تعیین زعیم ملی نداشته است، پادرمیانی و داوری سناتوران امریکایی نیز نشان می‎دهد که آنچه در مسأله‌ی انتخابات تعیین کننده است، حرف و سخن سناتوران امریکایی است نه رای و نظر مردم یا تصمیم عناصر داخلی و نهادهای قانونی که جایگاه ملی و حقوقی دارند. از جانب دیگر، این پادرمیانی و تأثیر مثبت آن به معنای این است که ما هنوز هم ظرفیت لازم برای مدیریت مسایل سیاسی خویش را نداشته و برای سامان دادن هرکاری نیازمند متولی بیرون‌مرزی یا فراقانونی هستیم تا با فشار و اجبار یا هر ابزار دیگری ما را متقاعد سازد و نقطه‎ی نهایی بر امور ملی و سرنوشت‎ساز مان بگذارد.

بدیهی است که استمرار این وضعیت برای ما بسی سنگین تمام خواهد شد و منت و بار دیگران را نیز بر شانه‎های ما تحمیل خواهد کرد. زیرا داوران خارجی و امریکایی بهای این قضاوت را با تحمیل خواسته‎های سیاسی شان خواهند گرفت که درخواست افزایش استقرار نیرو پس از 2014 از سوی این سناتوران نمونه‎ای از این مورد است. لذا لازم است تا قدری با تأمل بیش‎تر و تعهد بهتری به این مسأله نگریسته و به پیامد این مسأله با تأمل بیش‎تری بیاندیشیم.